۱۷ فعال مدنی و حقوق بشری ایران خواستار برگزاری رفراندوم شدند
۱۴۰۴ تیر ۲۷, جمعه
۱۷ تن از فعالان مدنی و حقوق بشری ایران در بیانیه‌ای ضمن ابراز نگرانی از سرنوشت ایران، هشدار دادند: «مردم و میهن ما در تقاطع بحرانی‌ترین لحظات تاریخ معاصر خود ایستاده و یگانه راه رهایی از آن تأکید بر عاملیت و کنش‌گری مردم و حق آنان در تعیین سرنوشت خویش است.»
این گروه تاکید کردند که نجات ایران نه از مسیر "سازش و هم‌راهی با حاکمان داخلی و استبداد" می‌گذرد و نه از مسیر "جنگ و اتکا به قدرت‌های خارجی".
آنها می‌گویند راه سوم "مسیری مستقل" را سامان می‌دهد تا سرکوب و استبداد داخلی و جنگ و تجاوز خارجی را عقب براند.
این بیانیه خواهان برگزاری "رفراندوم آزاد، شفاف و با نظارت نهادهای مستقل بین‌المللی" شده است و شخصیت‌هایی از جمله ابوالفضل قدیانی، پرستو فروهر، حاتم قادری، حسین رزاق، سعید مدنی، صدیقه وسمقی، عباس صادقی، عبدالله مومنی، عبدالفتاح سلطانی، عطاءالله شیرازی، محمدرضا فقیهی، محمد سیف‌زاده، منظر ضرابی، مهدی محمودیان، نرگس محمدی، نسرین ستوده و فریبا هشترودی آن را امضا کرده‌اند.
امضاکنندگان این بیانیه می‌گویند این راهی برای احقاق "حق تعیین سرنوشت " و در "راستای شکل‌گیری یک دولت ملی و فراگیر، برای گذار دموکراتیک" است.
استبداد به رفراندم تن نمی‌دهد
امضاکنندگان به یک واقعیت سخت نیز اشاره کرده‌اند؛ این که هیچ نظام استبدادی، "داوطلبانه" تن به برگزاری رفراندوم نمی‌دهد". آنها از تمامی "گروه‌ها و کنشگران مستقل سیاسی، مدنی و فرهنگی" دعوت کردند که تلاش برای تغییر شرایط کنونی ایران را به "اولویت فوری" فعالیت‌های خود بدل کنند.
استقبال گسترده از خواست رفراندم
این اولین بیانیه‌ای نیست که در چند روز اخیر با "مطالبه رفراندم برای تشکیل مجلس موسسان" منتشر می‌شود. میرحسین موسوی در بیانیه‌ای که در تاریخ ۲۰ تیر و از حصر منتشر کرد، این مطالبهرا طرح نمود.
بیشتر بخوانید:بیانیه موسوی؛ "نسیم‌های فرصت برای تغییر" جدی گرفته می‌شود؟
طرح او با استقبال گروه بزرگی در داخل و خارج از ایران روبرو شد. گروهی که شمار اعضای آن اکنون از ۱۰۰۰ نفر فراتر رفته است، در حمایت از این طرح بیانیه‌ای مستقل دادند که تعدادی از شخصیت‌های امضاکنندگان بیانیه فعلی را نیز شامل می‌شود.
بیشتر بخوانید:خامنه‌ای با مراجعه به نظر مردم و برگزاری رفراندم مخالفت کرد
با این حال هنوز بسیاری سوالات پیرامون چگونگی دستیابی به خواست رفراندم پاسخ روشنی ندارد. این که در شرایط امنیتی و سرکوب شدید پس از جنگ ۱۲ روزه، امکان اجماع و حرکت حول مطالبه رفراندم تا چه اندازه و به چه شکلی است؟ چه نهادی قرار است رفراندم را برگزار کند؟ و قدرت حاکم تحت چه فشاری ممکن است تن به رفراندمی دهد که معنایش پایان نظم فعلی است؟