روایت‌هایی از شرایط بد زندان‌ها پس از حمله اسرائیل به اوین
۱۴۰۴ مرداد ۱۳, دوشنبه
یک روز پیش از برقراری آتش‌بس میان ایران و اسرائیل، ارتش این کشور به زندان اوین حمله کرد. بنا بر آمار رسمی ۷۹ نفر در اثر این حمله کشته شدند و تعدادی زندانی غیرسیاسی و غیر امنیتی نیز موفق به فرار شدند اما آنها که ماندند روایت‌های وحشتناکی از نحوه انتقال‌به دیگر زندان‌ها و نیز شرایط غیرقابل تحمل سایر زندان‌ها می‌گویند.
امروز درست یک ماه از آن حمله می‌گذرد و هیچیک از زندانیان سیاسی و عقیدتی در این مدت آزاد نشده‌اند. زندان تهران بزرگ که زندانیان سیاسی مرد به آنجا منتقل شده‌اند و نیز زندان قرچک که زنان سیاسی را در خود جای داده شرایطی غیر انسانی و تحمل ناپذیر دارد.
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
نبودن آب آشامیدنی سالم، نبود دستگاه تهویه در گرمای بالای ۴۰ درجه جنوب تهران، کیفیت بد غذای زندان و بسیاری مشکلات دیگر زندانیان را به جایی رسانده که برخی از آنها راهی به جز اعتصاب غذا برای بالا بردن اعتراض‌شان ندیده‌اند.
سایه صیدال یکی از این زندانیان است. او که پیشتر به دلیل انتشار خبر مسمومیت‌های سریالی دختران دانش آموز به دو سال زندان محکوم شده بود مجددا محاکمه و پاییز گذشته به زندان منتقل شد. پس از حمله اسرائیل به زندان اوین و انتقال زنان زندانی به قرچک، او بارها از شرایط بد این زندان گفت تا در نهایت او را به انفرادی منتقل کردند.
بیشتر بخوانید: عفو بین‌الملل: حمله اسرائیل به اوین مصداق جنایت جنگی است
اخیرا یک فایل صوتی از او منتشر شده که در آن مسئولان زندان از جمله حشمت‌الله حیات‌الغیب مدیرکل سازمان زندان‌ها را مورد خطاب قرار می‌دهد و می‌گوید زمانی که آنها را به زور و با دستبند به اتوبوس بردند تا به قرچک منتقل کنند، حیات‌الغیب گفته "به شرافتش قسم می‌خورد که طی روزهای آینده پیگیر آزادی قانونی و مرخصی زندانیان باشد".
این زندانی سیاسی در ادامه می‌گوید: «الان چهار هفته گذشته و هیچ اقدامی انجام نشده الان باید پرسید آقای حیات الغیب شرافت‌تان را برای چه گذاشتید؟ شرافت‌تان کجاست؟»
سایه صیدال از صغرا خدادادی رییس قرچک و نیز آقای کولیوند معاون قضایی زندان قرچک نام می‌برد و می‌گوید اینها رسما گفته‌اند "اینجا هیچ ربطی به اوین ندارد و اگر شش ماه هم اعتصاب کنید کسی به دادتان نمی‌رسد".
سایه صیدال پیشتر در اعتراض به این وضعیت اعلام اعتصاب غذا کرده و نوشته بود رییس زندان به او گفته اگر اعتصابت را نشکنی "در نهایت تلف می‌شوی".
زندان تهران بزرگ و "کف‌خوابی" زندانیان
مردان سیاسی پس از حمله به اوین به زندان تهران بزرگ منتقل شدند. در همان روزهای اول این انتقال اجباری کسانی مانند رضا خندان و مهدی محمودیان از شرایط وحشتناک انتقال و نیز داخل این زندان نوشتند.
حالا که یک ماه از آن روز گذشته نه کسی از این زندانیان به مرخصی آمده، نه آزاد شده و نه شرایط تغییر کرده است.
یادداشت‌ها، صداها و گفته‌هایی که از داخل این زندان به بیرون آمده‌اند همه حکایت از وضعیت بسیار بد آب، تهویه، بهداشت و درمان و نیز رفتار تحقیرآمیز و ضرب و شتم زندانیان دارد. کف‌خوابی و "لولیدن زندانیان در هم" عباراتی است که در اکثر نوشته‌های این زندانیان به چشم می‌خورد.
بیشتر بخوانید: گزارش اختصاصی دویچه‌وله از وضعیت وخیم زندانیان زندان اوین
علاوه بر زندانیان سیاسی، زندانیان معتاد و کسانی که متادون مصرف می‌کنند نیز به زندان تهران بزرگ منتقل شده و همه در کنار هم قرار دارند. همین مسئله شرایط را برای زندانیان سیاسی غیرقابل تحمل‌تر کرده است.
مصطفی نیلی، وکیل دادگستری درباره شرایط زندان‌تهران بزرگ و قرچک به روزنامه هم‌میهن گفته است: «زمانی که این دو زندان ساخته شدند، اصلاً به این نکته توجه نشده که قرار است زندانیان به‌عنوان انسان در آن زندگی کنند. درست است زندانی جرمی مرتکب شده، اما مجازاتش همان دریغ‌شدن آزادی است و نباید مجازات‌ها و شرایط سخت دیگری به آنها تحمیل شود. این زندان‌ها آب مناسبی ندارند و در این شرایط زندگی انسانی ممکن نیست. حالا دارند تلاش می‌کنند آب شیرین‌کن نصب کنند، اما وضعیت تهران بزرگ و قرچک به این سادگی قابل حل‌شدن نیست و هزینه‌هایی گزاف دارد و خروجی مناسبی نخواهد داشت.»
وضعیت بد زندانیان عادی
این شرایط تنها منحصر به زندانیان سیاسی نیست. زندانیان مالی محبوس در زندان تهران بزرگ نیز با ارسال نامه‌ای به خبرگزاری کار ایران، ایلنا از شرایط وحشتناک این زندان گفته‌اند.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
در بخشی از این نامه آمده است: «برخی زندانیان ناچار به خوابیدن در کف اتاق‌ها، راهروها و حتی نمازخانه‌ها شده‌اند. در حال حاضر هر سالن بالغ بر ۷۵۰ نفر زندانی حضور دارد و هر روز بر تعداد آن افزوده می‌شود.»
هیچ نشانی از اعلام مرخصی عمومی، عفو و بخشودگی یا حتی آزادی با قید وثیقه برای زندانیان سیاسی دیده نمی‌شود و همه این شرایط در حالی است که خطر از سر گیری حملات دوباره اسرائیل وجود دارد و بسیاری از خانواده‌ها روز و شب‌شان را با این ترس و نگرانی سپری می‌کنند که اگر این بار زندان‌های دیگر هم مورد حمله قرار بگیرد، تکلیف عزیزان آنها چه خواهد شد.