مصائب و مواهب خدمات درمانی در هند
۱۳۸۸ اسفند ۱۷, دوشنبه
سالانه هزاران "توریست" برای درمان و معالجه عازم هندوستان می‌شوند. کلینیک‌ها و بیمارستان‌های خصوصی مجهز و نسبتا کم‌هزینه هندوستان دلیلی است برای گسترش این نوع از "توریسم". سالانه ۱۲۰۰۰ بیمار خارجی در بیمارستان آپلو، در مرکز شهر دهلی نو جراحی می‌شوند که ۲۰ درصد آنها از آمریکا، کانادا و همچنین کشورهای اروپایی می‌آیند.
سالن پذیرش بیمارستان آپلو در مرکز شهر دهلی بیشتر شبیه به مرکزخرید است تا یک بیمارستان. در رستوران‌ها و کافی‌شاپ‌های بیمارستان انواع و اقسام نوشیدنی‌ها و خوراکی‌ها به‌چشم می‌خورد. از غذاهای هندی و چینی گرفته تا غذاها و نوشیدنی‌های اروپایی.
آنیل ماینی، مدیر بیمارستان آپلو، از سرویس و امکانات ویژه این بیمارستان می‌گوید: « از بدو ورود بیماران خارجی به هند، سرویس خدماتی بیمارستان آغاز به کار می‌کند. ما آنها را از فرودگاه تا بیمارستان همراهی می‌کنیم. گاهی با ماشین به دنبال آنها می‌رویم و یا اگر لازم باشد آمبولانس در اختیار آنها می‌گذاریم. آشپزخانه بیمارستان بین‌المللی است. این بدان معنی است که بیمارستان توانایی عرضه تمام غذاهای بین‌المللی را دارد و بیماران از انتخاب بالایی برخوردار هستند. همچنین بیمارستان از سرویس اینترنت برخوردار است و در اختیار تمام بیماران کامپیوتر گذاشته می‌شود.»
ماینی معتقد است که هزینه اقامت و درمان در این بیمارستان نسبت به امکانات ویژه‌ای که در اختیار بیماران گذاشته می‌شود، دلیلی است که بیماران را وسوسه می‌کند، بار سفر ببندند و از اقصی نقاط دنیا به هندوستان سفر کنند. تفاوت هزینه جراحی‌ها بین بیمارستان آپلو و بیمارستان‌های اروپایی و آمریکایی بسیار چشمگیر است. ماینی برای مقایسه هزینه‌ها، جراحی دریچه قلب و پیوند کبد را مثال می‌زند. او در این‌باره می‌گوید: « هزینه جراحی دریچه قلب در بیمارستان ما حداکثر نه هزار دلار است اما همین جراحی در آمریکا برای بیمار صد هزار دلار هزینه برمی‌دارد. خرج جراحی پیوند کبد اینجا فقط ۶۰ هزار دلار است، حال آنکه هزینه پیوند کبد در آمریکا ۳۷۵ هزار دلار می‌باشد. وقتی نتیجه جراحی یکسان و یا حتی بهتراست، چرا باید بیماران اعتراضی داشته باشند؟»
این درحالی است که سالانه حدود یک میلیون هندی به‌دلیل کمبود تجهیزات پزشکی و درمانی جان خود را از دست می‌دهند.
کمبود بهداشت در منطقه زاغه‌نشین هند
۳۰۰۰ نفر از ساکنان شهر دهلی‌نو در جنوب شهر، در محله فقیرنشین پایتخت، در شرایط بسیار سختی زندگی می‌کنند. خانواده‌هایی که با جمعیت ۸ و یا حتی ۱۰ نفره در اتاق‌های کوچک مجبور به گذراندن امور روزمره زندگی هستند.
بوی تعفن در کوچه‌های تنگ و باریک این محله آزاردهنده است. در گنداب خاکستری رنگ جوی کنار خیابان‌ها بچه‌ها مشغول بازی کردن هستند. در اینجا کمتر کسی از سلامتی جسمی برخوردار است.
مالاریا و تب ناشی از آن، یکی از بیماری‌هایی است که بسیاری از اهالی جنوب‌شهر دهلی‌نو از آن رنج می‌برند. تامین هزینه درمان برای اهالی این منطقه آسان نیست و اکثریت آنها از خدمات درمانی بیمه بی‌بهره‌اند.
یکی از ساکنان این منطقه فقیرنشین دراین‌باره می‌گوید: « ما اغلب گرفتار بیماری مالاریا هستیم. تمام درآمد من صرف معالجه و درمان می‌شود. نزدیک به ۲ ماه است که من خانه‌نشین شده‌ام. از فرط بیماری دیگر توان کار کردن ندارم.»
اکثرهندی‌ها از امکانات و تجهیزات ناچیز پزشکی برخوردار هستند. از هر ۱۰ هندی فقط یک نفر دارای بیمه درمانی است و توان مالی استفاده از تجهیزات پیشرفته پزشکی را دارد.
مالهترا، دبیر یک سازمان غیردولتی در هندوستان، سعی در بهبود امکانات پزشکی در منطقه فقیرنشین دهلی‌نو دارد و درصدد پخش داروهای رایگان و همچنین معالجه رایگان بیماران توسط یک پزشک در این منطقه است.
NO/FW