درگذشت سالگادو؛ روایتگر سیاه و سفید رنج انسان و زیبایی طبیعت
سباستیائو سالگادو، از مشهورترین عکاسان جهان که او را بیشتر با عکس‌های سیاه‌وسفید چشمگیری که از کارگران، مهاجران و مناظر بکر ثبت کرده است، می‌شناسند، در سن ۸۱ سالگی بر اثر عوارض ناشی از ابتلا به مالاریا در پاریس درگذشت.
سالگادو در مصاحبه‌ای گفته بود: «من با دوربین می‌نویسم. عکس‌ها زبان من هستند.» و عکس‌های او به راستی راوی داستان‌های مختلفی بودند. او این تصویر را در سال ۲۰۰۵ از گروهی از بومیان واورا (Waurá) که در حال ماهی‌گیری در دریاچه پیولاگا (Piulaga) بودند، ثبت کرده است.
این تصویر از قبیله زوئه و واورا بخشی از پروژه‌ای به نام "Genesis" بود که سالگادو در سال ۲۰۰۹ آن را ثبت کرد. زنان قبیله بومی زوئه (Zo’é) بدن‌های خود را با دانه‌های آسیاب‌شده میوه‌های گیاهی که در برزیل به آن اوروکوم (Urucum) گفته می‌شود، رنگ می‌کنند.
سباستیائو سالگادو در سال ۲۰۰۵ از یک کوه یخ در حال ذوب شدن در قطب جنوب عکاسی کرد. این تصویر در نمایشگاهی در سال ۲۰۱۳ در پاریس به نمایش گذاشته شد. سالگادو نسبت به خطراتی که محیط زیست را تهدید می‌کند همیشه نگران بود و در گفت‌وگویی با دویچه‌وله در سال ۲۰۱۳ گفته بود: «زمانی فرا خواهد رسید که دیگر جایی برای انسان‌ها بر روی زمین باقی نماند.»
این عکاس مشهور جهان برای پروژه "Genesis" به مدت هشت سال به سراسر جهان سفر کرد. عکس‌های او زیبایی سیاره زمین را – علی‌رغم تخریب محیط زیست و تغییرات اقلیمی – مستند کرده است؛ مانند این تصویر از فیلی در ساوانا.
ویم وندرس، کارگردان، عکاس، نویسنده و تهیه‌کننده آلمانی و سباستیائو سالگادو در حال مرور عکس‌ها برای مستند "نمک زمین" هستند که حاصل عمر و دستاوردهای سالگادو را به تصویر می‌کشد. وندرس درباره این فیلم گفته بود: «این فیلم از همان آغاز یک نامه عاشقانه بود.» این اثر در جشنواره بین‌المللی فیلم کن ۲۰۱۴ برنده جایزه ویژه شد و توسط آکادمی فیلم آمریکا برای دریافت اسکار بهترین مستند بلند نامزد شد.
سباستیائو سالگادو که در رشته اقتصاد تحصیل کرده بود، علاقه‌اش به عکاسی را در جریان سفرهای کاری‌اش برای سازمان بین‌المللی قهوه (ICO) در دهه ۱۹۷۰ در آفریقا کشف کرد. او بر این باور بود که عکس‌ها می‌توانند این قاره را بهتر از متن‌ها و آمارها توصیف کنند. این تصویر زنانی از قبایل مورسی (Mursi) و سورما (Surma) در اتیوپی را نشان می‌دهد.
سالگادو جنگ‌های داخلی در آنگولا و موزامبیک و همچنین خشکسالی در آفریقا را مستند کرد. بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۹ به مناطق بحرانی جهان سفر کرد و انسان‌هایی را به تصویر کشید که از جنگ، فقر و خشکسالی گریخته بودند. او در سال ۲۰۰۶ پروژه‌ای با عنوان "هجرت" و پرتره‌هایی از کودکان در حال فرار منتشر کرد که این تصویر نیز از آن مجموعه است.
این عکس سیاه‌وسفید از گرند کنیون (Grand Canyon) در آمریکا مانند یک تابلو نقاشی به نظر می‌رسد. سالگادو درباره علاقه‌اش به عکس‌های سیاه‌وسفید گفته بود: «هیچ‌چیز در جهان به‌طور طبیعی سیاه‌وسفید نیست اما این واقعیت که من تمام طیف رنگ‌ها را به درجه‌های خاکستری تبدیل می‌کنم و از رنگ صرف‌نظر می‌کنم، به من این امکان را می‌دهد که بر جوهره تصویر تمرکز کنم. به همین خاطر من دنیا را سیاه‌وسفید می‌بینم.»
سالگادو در سال ۱۹۸۶ از دولت برزیل مجوز گرفت تا از معدن‌های طلا در منطقه سرا پلادا (Serra Pelada) در ناحیه آمازون عکاسی کند. تصاویر او از جویندگان طلا – کسانی که در رویای ثروت زندگی می‌کردند اما چهره‌شان از فقر و استثمار در معادن حکایت داشت – به سراسر جهان مخابره شد و بازتاب گسترده‌ای یافت.
سباستیائو سالگادو، در ۲۳ مه (دوم خرداد) در سن ۸۱ سالگی درگذشت. او از عوارض بیماری مالاریا رنج می‌برد؛ بیماری‌ای که در دهه ۱۹۹۰ و در یکی از سفرهای پرشمارش به آن مبتلا شده بود. این عکاس مستند و اجتماعی که برنده جایزه صلح انجمن ناشران کتاب آلمان نیز بود، به‌عنوان کوچک‌ترین فرزند خانواده در میان هفت خواهر و برادر بزرگ شد.
سباستیائو سالگادو در ۲۳ مه (دوم خرداد) در سن ۸۱ سالگی بر اثر عوارض ناشی از ابتلا به مالاریا در پاریس درگذشت. او در طول پنج دهه فعالیت حرفه‌ای‌اش، به بیش از ۱۳۰ کشور سفر کرد و بی‌عدالتی‌های انسانی و محیط‌های طبیعی جهان را در قالب ترکیب‌بندی‌های سیاه‌وسفید و به‌یادماندنی با نورپردازی تاثیرگذار مستند کرد.
کتاب‌های او، از جمله "کارگران"، "مهاجران"، "ساحل" و "پیدایش" از جمله موفق‌ترین کتاب‌های عکاسی در جهان هستند.
تصاویر سیاه‌وسفید او، زیبایی طبیعت را به همان اندازه نشان می‌دهند که رنج و مصیبت انسان را.