آواهای کم‌شنیده از دیروز تا امروز • بیتا
بیتا با نام اصلی طاهره موسی زاده متولد سال ۱۳۲۶ در تهران بود و در سال ۱۳۴۲ به واسطه آشنایی با عطاالله خرم فراگیری موسیقی را آغاز کرد.
در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ در ایران از چهره‌های شناخته شده میان زنان خواننده بود و آثارش از رادیو و تلویزیون ملی پخش می‌شد.
او همچنین در سال ۱۳۴۳ به دعوت رضا صفایی در فيلم "تعقيب خطرناک" علاوه بر ايفای نقش اول، ساخته‌هایی از عمادرام را اجرا کرد و در فیلم‌های "زبون بسته" و "مردی در قفس" با نصرت‌الله وحدت همبازی شد.
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
بیتا اما پس از نقش‌آفرینی در چند فیلم، هنرپيشگی را كنار گذاشت و بیشتر به موسیقی پرداخت. او تحت تعليم استاد محمود كريمی به آموختن دستگاه‌ها و رديف‌های موسيقی ايرانی مشغول شد و تا سال ۱۳۵۷ حدود ۴۰ ترانه اجرا کرد.
"آخرین برگ" ، "منم که فردایی ندارم"، "آشتی"، "وسوسه" و "سلام بر پیری" از قطعاتی است که با صدای او بسیار مشهور شد.
بیتا در سال ۱۳۵۰ با فضل‌الله توکل ازدواج كرد که نه تنها سنتورنواز ماهری بود، بلکه از مشهورترين آهنگسازان راديو بود كه تا آن زمان برای خوانندگانی چون هايده، گلپا و حميرا آهنگسازی کرده بود.
یکی از زیباترین ترانه‌هایی که توکل ساخت و همسرش آن را اجرا کرد، "از یاد رفته" روی شعری از معینی کرمانشاهی بود.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
بیتا پس از انقلاب اسلامی در ایران مانند بسیاری از هنرمندان زن از فعالیت هنری منع و خانه‌نشین شد، به همین خاطر به خارج از کشور مهاجرت کرد.
او در سوم فررودین ۱۴۰۳ در سن ۷۶ سالگی درگذشت.
پادکست این هفته را بشنوید و مثل همیشه برای رساندن نظرها، پیشنهادها و انتقادهای خود از طریق ایمیل ava.persian@dw.com با ما در تماس باشید.
در پادکست‌های هفتگی ترانه‌ها و آهنگ‌هایی را به شما معرفی می‌کنیم که کمتر شنیده‌اید. اگر "دیروزی" هستید با آواهای امروزی و اگر "امروزی" هستید با آواهای دیروزی بیشتر آشنا می‌شوید.