زندگی خیمه نشینان پایتخت در سرمای سخت زمستان

از ده ها سال به این سو افغانستان یکی از فقیرترین کشورهای جهان است. طبق گزارش وزارت صحت افغانستان نزدیک به 36 درصد جمعیت در زیر خط فقر زندگی می کنند. جنگ عامل دیگری است که زندگی را دشوار ساخته است. این وضعیت انسان های زیادی را از مناطق مسکونی شان بیرون رانده است. بسیاری خانواده ها از گرسنگی رنج می برند و صحت کودکان شان در معرض خطر قرار دارد.

بسیاری از کودکان از عوارض و بیماری های ناشی از سوء تغذیه رنج می برند. به گزارش ملل متحد کمبود غذایی در اطفال افغانستان از سال 2012 به این سو به طور گسترده ای افزایش یافته است. سرمای سخت زمستان این وضع را دشوارتر می گرداند.

وضع اطفال بیجاشدگان داخلی به طور خاصی دشوار است. به گزارش کمیساریای عالی مهاجران ملل متحد بیش از نیم میلیون انسان در افغانستان در حالت فرار از طالبان قرار دارند که به ویژه در جنوب این کشور دو باره قوی شده اند. بسیاری آن ها در محله های فقیر نشین شهر کابل مقیم شده اند و زندگی را در کلبه ها و خیمه های موقتی سپری می کنند.

این یک پسر یکی از خانواده های بیجاشده است که در کابل زندگی می کند. او به دلیل سرما و نداشتن کفش، مرد بزرگ را به پا کرده است. فقط شمار اندک اطفال لباس مناسب دارند. بسیاری از آن ها با وجود زمستان زیر صفر باید با پای برهنه راه بروند. از این مهاجران از سوی حکومت مراقبت نمی شود. این ها تنها به اعانه کشورهای خارجی واگذاشته شده اند. البته غالباً چنین کمک هایی کفایت نمی کنند.

در محله های فقیر نشین بیجا شدگان داخلی نه آب پاک وجود دارد و نه برق. مهاجران تقریباً هیچ چیزی ندارند. اطفال امکانی برای پیشرفت ندارند، زیرا والدین شان بیکار اند و این توانایی را ندارند تا آن ها را به مکتب بفرستند.

برخی از اطفال در جستجوی خوردنی زباله دان ها را می پالند و یا این که زباله ها را جمع آوری می کنند تا بفروشند. در بسیاری از خانواده های مهاجران اطفال نیز باید برای تامین مخارج پول در آورند. پسران و دختران خرد سال همچون فروشندگان روی جاده ها و یا در تعمیرات کار می کنند تا در تهیه معاش خانواده کمک کنند.

خانواده های مهاجران یا بیجا شدگان داخلی در مورد وضعیت شان دچار تردید و دو دلی اند. وضع در مناطق اصلی آنها نا مطمئن است. در پایتخت نیز دیگر برای شان جایی نیست و چیزی برای خوردن ندارند. با این هم شمار انسان هایی که از خانه های خود آواره شده اند، در سال های گذشته بدون وفقه افزایش یافته است.

طبق پیش بینی سازمان ملل متحد، شمار بیجا شدگان داخلی بعد از خروج نیروهای غربی باز هم افزاش می یابد. پس از نزدیک به 12 سال ماموریت ناتو و میلیاردها دالر پول کمکی، این اطفال هنوز هم امکان اندکی برای تعلیم و تربیت، صحت و امنیت دارند.