بایدها و نبایدها در نزاکت‌های رفتاری آلمانی‌ها

آلمانی‌ها غالباَ در هنگام ملاقات دست می‌دهند. معمولاَ در نشست‌های رسمی کاری، به انجام رساندن یک توافق، نخستین ملاقات و یا تبریکی گفتن به کسی دست می‌دهند. آلمانی‌ها همچنین برای تبریکی سالگره نیز گاهی دست می‌دهند. حتی کودکان نیز گاهی باهم دست می‌دهند.

در نشست‌های غیررسمی و شخصی، برعلاوه دست دادن از گونه‌های یک‌دیگر بوسه هم می‌گیرند، اما تنها در میان کسانی که آشنایی خوبی باهم دارند. ترکیبی از دست دادن و بوسه بر روی هر دو گونه (مانند فرانسوی‌ها) نسبت به تنها بوسه بر گونه‌ها رسمی‌تر است. در آغوش گرفتن یا بغل‌کشی بیشتر در میان رفقای صمیمی و اعضای خانواده رسم است.

زبان آلمانی برای فرد مخاطب ضمیرهای متفاوت رسمی و خودمانی (شما و تو) دارد. آلمانی‌ها وقتی کسی را برای نخستین بار ملاقات می‌کنند، برای نشان دادن احترام «شما» خطاب می‌کنند. از «تو» تنها در میان رفقا، آشنایان و جوانان استفاده می‌شود. آلمانی‌ها وقتی به مرور زمان بیشتر باهم آشنا می‌شوند، به جای «شما» از «تو» استفاده می‌کنند یا به یکی دیگر می‌گویند که می‌توانی من را «تو» خطاب کنی.

آلمانی‌ها وقتی به ادارات و افراد غیرآشنا تیلفون می‌کنند نیز ضمیر مخاطب «شما» را به کار می‌برند. آلمانی‌ها پیش از هر جمله‌ای، خود را معرفی می‌کنند و نام خود را می‌گویند. وقتی کسی تیلفون را جواب می‌دهد نیز در ابتدا غالباَ تخلص خود را می‌گویند تا به طرف بفهمانند که با کی صحبت می‌کند.

آلمانی‌ها چه در هنگام تصادم ناگهانی با کسی در روی جاده و یا پرسیدن سوالی از یک شخص ناشناخته، کلمه «ببخشید» (Entschuldigen Sie) را به کار می‌برند. برای معذرت‌خواهی برخی مزاحمت‌های کوچک از اصطلاح انگلیسی (sorry) نیز استفاده می‌کنند.

تک تک کردن پیش از وارد شدن در اکثریت کشورها یک رسم معمول است، اما نوعیت این کار در آلمان متفاوت است. وقتی به دروازه خانه کسی تک تک کنی، باید منتظر باشی کسی بیاید و آن را باز کند. اما وقتی مثلاَ در اتاق معاینه خانه یک داکتر نشسته باشی، داکتر پیش از ورود به اتاق یک بار تک تک می‌کند و سپس وارد اتاق می‌شود.

آلمانی‌ها غالباَ در مورد دادن تحفه خصوصاَ به میزبان زیاد تامل می‌کنند. کسانی که برای غذای شام دعوت هستند، معمولاَ یک بوتل واین، چاکلیت و یا هم یک دسته گل تحفه می‌برند. تحفه دادن یک دسته گل همچنین برای سپاسگزاری و سالگره یک امر عام است.

در هر ملاقات یا قرار رسمی وقت‌شناسی مهم‌ترین اصل است. در برنامه‌های خودمانی و دوستانه دیر رسیدن زیاد بد نیست، اما در آن صورت هم معمولاَ خبر می‌دهند که دیر می‌رسند. در غیر آن، دیر رسیدن بیشتر از ۱۰ یا ۱۵ دقیقه نشانه‌ای از عدم انضباط و بی‌ادبی دانسته می‌شود. غالباَ وقتی کسی نتواند سر وقت ملاقات برسد، زنگ می‌زند و خبر می‌دهد.

آلمانی‌ها وقتی خانه خود یا دوستان خود وارد می‌شوند، کفش خود را از پا درمی‌آورند. برخی اوقات پیش از وارد شدن به دروازه کفش خود را درمی‌آورند.

آلمانی‌ها با وارد شدن به خانه، این گونه چپلک‌های راحت به نام «کفش خانگی» (Hausschuhe ) به پا می‌کنند. این کار نه تنها برای رعایت نظافت انجام می‌شود، بلکه احساس بودن در خانه را به انسان می دهد. برخی آلمانی‌ها وقتی خانه دوستان خود می‌روند، این کفش‌های خانگی خود را با خود می‌برند.

از نشانه‌های ادب در هنگام صرف غذا یکی هم این است که دو دست را روی میز بگذارند، نه این که با آرنج روی میز تکیه بدهند. همچنین آلمانی‌ها دست زدن به لب‌ها را در هنگام غذا خوردن مناسب نمی‌دانند. عادت دیگر آلمانی‌ها این است که قاشق‌پنجه را با دست چپ و چاقو را در دست راست می‌گیرند. به جز غذاهای رقیق مانند سوپ، دیگر غذاها را با قاشق‌پنجه می‌خورند.

آن‌هایی که خیلی با اکت و ادا غذا صرف می‌کنند، هنگامی که وقفه کوتاه می‌گیرند، پنجه را در سمت چپ و چاقو را در سمت راست در داخل بشقاب می‌گذارند. وقتی که غذا را کامل صرف می‌کنند یا سیر می‌شوند، پنجه و چاقو را به صورت موازی در کنار هم می‌گذارند.

آلمانی‌ها مانند فرانسوی‌ها اصطلاح خاصی در هنگام شروع صرف غذا دارند. اشتهای خوش (Guten Appetit!) را بدون استثناَ هنگام صرف غذا ابراز می‌کنند.