ايالات متحده امريكا و ديوار برلين
۱۳۸۸ مرداد ۲۲, پنجشنبه
از آنجا كه از ديدگاه حقوق بين الدول در موقعيت برلين غربي تغييري رخ نداد، ايالات متحده امريكا با احتياط واكنش نشان داد.
روابط بسيار نزديك جمهوري فدرال آلمان با ايالات متحده امريكا به زمان نخستين صدراعظم آلمان بعد از جنگ دوم جهاني، كونراد اديناور برمي گردد. او با شور و شعف زيادي در سال ۱۹۵۴ با استقبال از وزير خارجه ي امريكا، جان فورستر دليس (John Foster Dulles) اظهار داشت:
”ما خوشحال هستيم و من مي دانم كه به نام تمام خلق آلمان حرف مي زنم كه در اين روزها وهفته هاي خطير، او اين زحمت را قبول كرده است تا با وجود گرفتاري هاي بيش از اندازه اش، به سوي ما بيايد. البته چنين به نظر مي رسد كه اين درست بوده است: بهترين اروپاي ها از امريكا مي آيند.”
در پايان سال ۱۹۶۰ امريكايي ها جان ايف كندي را به عنوان رييس جهمور شان انتخاب كردند. كندي هنوز مراسم سوگند وفاداري را به جا نياورده بود كه هانريش فون برينتانو، وزير خارجه ي آلمان در آن زمان با تاكيد بر اهميت روابط ميان آلمان و امريكا گفت:
”من به اين باور استوارم كه با انتخاب رييس جمهور جديد، كندي باو جود آنكه روابط آلمان و امريكا وا رد مرحله ي جديدي شده است، اما اين روابط به هيچ وجه به صورت ديگري غير از اين شكل نخواهد گرفت.”
چند ماه بعد، در سيزدهم اگست سال ۱۹۶۱، برلين شرق به بستن مرز جمهوري دموكرات آلمان با آلمان غربي آغاز كرد كه اعمار ديوار برلين بخشي از اين اقدامات بود تا به اين وسيله جريان سرازير شدن مهاجران از آلمان شرقي به آلمان غربي متوقف شود. تنها درهفت ماه اول سال ۱۹۶۱، بيش از ۱۵۰ هزار تن از آلمان شرقي به آلمان غربي فرار كردند. در سال قبل از آن، شمار فراري ها تقريباَ به سه ميليون مي رسيد. در ميان آن ها غالباَ جوانان تحصيل كرده بودند كه آلمان سوسياليستي را ترك گفته بودند.
براي رييس جمهور جان ايف كندي اعمار ديوار برلين دليلي براي جنگ نبود. او جهت نشان دادن حضور كشورش، نخسن جنرال لوسيوس كلي (Lucius Clay)، قهرمان پل هوايي برلين در سال هاي ۱۹۴۸ و ۱۹۴۹ را و جانسون، معاون رياست جمهور را در شهر برلين تقسيم شده اعزام كرد. كندي خود براي اولين بار در سال ۱۹۶۳ از جمهوري فدارل آلمان ديدار كرد. او در برابر شهرداري شهر برلين در ۲۶ ام جون در برابر صد ها هزار مردم، سخنراني معروفش را در باره ي د يوار و آزادي بيان داشت. او در همين سخراني آن كلمات تاريخي را به وزبان آورد:
”من به اين وجيزه افتخار مي كنم: من يك برليني هستم.”
زماني كه برلين شرق به اعمار ديوار آغاز كرد، بسياري در آلمان غرب با واكنش شديد ايالات متحده امريكا حساب مي كردند. البته حكومت كندي و اديناور صدراعظم آلمان با خونسردي واكنش نشان دادند. آن ها مي دانستند كه جهان در لبه ي يك جنگ اتمي قرار دارد. به خصوص چنين خطري در اكتبر سال ۱۹۶۱ بيشتر بود. در آن زمان از دادن ويزه براي همكاران اداره ي امريكا در بخش شرقي آلمان خودداري شد. در برابر ”چيك پاينت چارلي” امريكايي ها تانك هاي شان را قرار دادند و در مقابل آن روسيه شوري نيز با تانك ها صف آراي كرد. در پايان سربازان هردو جانب عقب نشيني كردند.
بعد از آن آلمان به عنوان مهترين متحد ايالات متحده امريكا درراروپا باقي ماند. اندكي بعد از آنكه ميشايل گورباچف دبير جديد كل روسيه شوري يك سياست جديد را در قبال غرب اعلام كرد، رونالد ريگان، رييس جمهور آن زمان امريكا در ۱۲ ام جولاي سال ۱۹۸۷ به برلين سفر كرد. او در سخنرا ني اش ”براندينبورگر تور” از گورباچف تقاضا كرد تا ديوار برلين را بگشايد:
”آقاي گورباچف اينجا به سوي دروازه بيايد، اين دروازه را باز كنيد، آقاي گورباچف اين ديوار را پاره كنيد.”
در ۹ ام ماه نوامبر سال ۱۹۸۹ ديوار برلين سقوط كرد. جورج بوش، رييس جمهور آن زمان امريكا در همان آغاز يكي از مهمترين توصيه كنندگان اتخاد آلمان بود.
سوريچ/ مبلغ
ويراستار: انتظاري