«آنه هزاره» پاکستان؛ اعتصاب غذایی و بیتوجهی مردم

جهانگیر اختر، صاحب یک استدیوی عکاسی در اسلام آباد، پافشاری می کند که پاکستان تمرکزش از ایجاد یک کشور امن را به یک کشور مرفه تغییر داده است. آنه هزاره، معترض مدنی هند که چندین روز در اعتراض به فساد، اعتصاب غذایی کرده بود، جنبشی را در کشورش ایجاد کرد.

جهانگیر اختر محلی در نزدیکی «کلوب ملی مطبوعات» در اسلام آباد را برای اعتراض خود انتخاب کرده است. او می گوید اعتصاب غذا روش خوبی برای مخالفت با بی عدالتی هاست. اختر می افزاید که فقط زمانی از اعتصاب غذا دست می کشد که مقام ها به خواست هایش رسیدگی کنند.

جهانگیر اختر موضوعی را برای اعتراض برگزیده است که بسیاری مردم پاکستان از آن رنج می برند، اما زیاد مردم با آن مخالفت نمی کنند. این موضوع فساد حاکم و روزمره در این کشور است. اختر مدعی است که اگر مردم صدای خود را علیه فرهنگ رشوت خواری بلند نکنند، او تا پای مرگ روزه می گیرد.

اما نخبگان سیاسی با این اقدام نمادین اختر به سردی نگریستند. چنانچه خود او شکایت می کند: «هیچ کسی، نه از حزب حاکم نه از اپوزیسیون نیامده است تا مرا ببیند». نقطه قوت آنه هزاره در هندوستان حمایت مردم از او بود.

عمران خان، بازی کن پیشین کریکت و رییس حزب تحریک انصاف پاکستان تنها سیاستمداری است که از او دیدن کرده است. اما اختر می گوید استراتژی واضحی دارد: «آنها وقتی بدانند که مساله مرگ و زندگی من مطرح است، خواهند آمد. اگر من بمیرم، همین مردم مسوول اند».

واکنش محتاطانه جامعه مدنی

برخی فعالان جامعه مدنی مانند جمیل عباسی همبستگی خود را با این اقدام اختر بیان کرده اند، اما زیادند کسانی که با جنبش او همبستگی نشان نمی دهند.

عباسی می گوید: «جهانگیر عضو حزب حاکم مردم پاکستان است، و رییس حزب، آصف علی زرداری نمادی از فساد است. بنابراین، وقتی ما از این زاویه به قضیه می نگریم، ما باید محتاط باشیم که جامعه مدنی با این آدم ها ارتباط نداشته باشد. ما از جهانگیر می خواهیم که صدای خود را علیه فساد در درون حزبش بلند کند».

اما جهانگیر در پاسخ به این انتقادها گفت که افتخار دارد که عضویت حزب مردم را دارا می باشد. به گفته او، عضویت اش در حزب حاکم دلیل محکمتری است که در مبارزه اش علیه فساد جدی می باشد. جهانگیر اختر معتقد است که صدای خود را بالاتر از سطح طرفداران حزب بلند کند و کمپاین خود را برای برترین منافع پاکستان به پیش ببرد.

اما در کشوری که فساد به یک امر عادی تبدیل شده است و از سوی دیگر اغلب روزها چندین انسان در خشونت های ناشی از شورشگری و اختلافات قومی جان می دهند، اعتصاب غذایی او چه اندازه می تواند تاثیرگذار باشد؟ بسیاری پاسخ مثبتی به این سوال ندارند، و معتقد نیستند آنچه در هندوستان نتیجه داده است در پاکستان نیز به موفقیت بینجامد.

شکور رحیم/ عارف فرهمند

ویراستار: عاصف حسینی