Προσβάσιμο το κλαμπ Berghain σε άτομα με αναπηρία

Όταν η Φελίτσε διασχίζει την είσοδο του ιστορικού κλαμπ Berghain στο παλιό ανατολικό Βερολίνο δεν αισθάνεται παρείσακτη. Παρόλο που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, νιώθει απλά ότι ανήκει εδώ. Είναι τακτική θαμώνας στο πιο διάσημο τέκνο κλαμπ της Γερμανίας.

Γνωρίζει τις ατελείωτες νύχτες, την αυστηρή «πόρτα», αλλά και το αίσθημα να σε βλέπουν και να σε αποδέχονται όπως ακριβώς είσαι.

Κλαμπ όπως το Berghain θεωρούνται ασφαλείς χώροι για queer άτομα ή άτομα με αναπηρία. Αλλά πόσο «αποδεκτοί» είναι πραγματικά αυτοί οι χώροι;

Η Φελίτσε είναι 20 ετών, κατάγεται από μια μικρή πόλη της Σαξονίας και μετακόμισε πρόσφατα στο Βερολίνο. Χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο εξαιτίας μιας γενετικής διαταραχής που διαγνώστηκε όταν ήταν μικρή. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να πηγαίνει τακτικά σε πάρτι. Το αγαπημένο της κλαμπ είναι το Berghain.

«Δεν είμαι μόνο ένα άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο, είμαι μέρος αυτής της σκηνής. Δεν θέλω να μείνω κολλημένη στο σπίτι μόνο και μόνο επειδή το να πηγαίνω στο κλαμπ συνεπάγεται μεγαλύτερη προσπάθεια για μένα», λέει η Φελίτσε στην DW. Και η προσπάθεια είναι πράγματι μεγάλη.

Ο σχεδιασμός ξεκινάει ακόμη και πριν βγει: «Πρέπει πάντα να βγαίνω με κάποιον για να έχω βοήθεια, αλλά και επειδή η εμπιστοσύνη είναι σημαντική». Στη συνέχεια, υπάρχουν πρακτικά ζητήματα: «Υπάρχει ανελκυστήρας που να λειτουργεί; Μπορώ να περάσω από την είσοδο; Υπάρχουν σκάλες; Υπάρχει τουαλέτα που να έχω πρόσβαση;»

Η πιο αυστηρή «πόρτα» ανοιχτή για τη Φελίτσε

Παρ' όλα αυτά, πηγαίνει στα πάρτι, κυρίως στο Berghain, αλλά και σε άλλα κλαμπ. «Στην αρχή είχα πολύ άγχος για το εάν θα έμπαινα μέσα», λέει για την πρώτη της επίσκεψη στον βερολινέζικο ναό της τέκνο μουσικής. Σε σύγκριση όμως με άλλα κλαμπ, το Berghain είναι πιο προσβάσιμο.

Αλλά τα εμπόδια δεν τελειώνουν με τα σκαλοπάτια και τις στενές τουαλέτες. Είναι και οι άνθρωποι. «Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να με αντιμετωπίσουν. Κάποιοι βάζουν τα άδεια γυάλινα μπουκάλια κάτω από το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Ή βάζουν το σακάκι τους πάνω του σαν να ήμουν ράφι για ρούχα», λέει χαρακτηριστικά.

Η ίδια θα ήθελε περισσότερη ενσυναίσθηση και ταυτόχρονα περισσότερη κανονικότητα. «Δεν θέλω πάντα να με βλέπουν ως κάτι ξεχωριστό. Είμαι απλώς ένα άτομο που του αρέσει να χορεύει και να διασκεδάζει», αναφέρει στην DW.

Αποδέχονται ποια είμαι

Το όνειρό της για ένα τέλειο πάρτι είναι κάπως έτσι: «Να διασκεδάζω με φίλους σε ένα προσβάσιμο κλαμπ με λειτουργικό ανελκυστήρα, μια σωστή τουαλέτα και ένα χαλαρό κοινό που θέλει απλώς να χορέψει μαζί μου χωρίς προκαταλήψεις». Να διασκεδάζει μέχρι την ανατολή του ηλίου, μετά να τσιμπήσουν κάτι και να γυρίσουν σπίτι, μια τυπική καλοκαιρινή νύχτα σε κλαμπ.

Γιατί εξακολουθεί να αισθάνεται μερικές φορές μόνη; «Υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι σε αναπηρικό αμαξίδιο που πηγαίνουν σε κλαμπ. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται εν μέρει και στην κακή προσβασιμότητα, αλλά και στην έλλειψη αυτοπεποίθησης. Οι άνθρωποι σε κοιτάζουν επίμονα, αυτό είναι αναπόφευκτο. Νομίζω όμως ότι πρέπει να είμαστε περισσότερο παρόντες για να το αλλάξουμε αυτό. Δεν θέλω να είμαι αόρατη. Θέλω να είμαι μέρος του συνόλου».

Και η Φελίτσε γίνεται όλο και περισσότερο έτσι και ξέρει επίσης ότι... ό,τι συμβαίνει στο Berghain, μένει στο Berghain.

Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου