Υπάρχουν στιγμές στην σταδιοδρομία ενός πολιτικού που μπορεί να αποδειχτούν «μάθημα ζωής». Ο Φρίντριχ Μερτς ήταν το απόγευμα της Τρίτης πολύ απασχολημένος για να μπορέσει να δει τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Οι συνεργάτες του όμως καλό θα ήταν να αναζητήσουν και να του δείξουν το ρεπορτάζ του πρώτου καναλιού της δημόσιας τηλεόρασης, όπου οι περισσότεροι πολίτες που ρωτήθηκαν στους δρόμους δεν δήλωναν και τόσο έκπληκτοι από το πρωινό «στραπάτσο», το οποίο και απέδιδαν κυρίως στον πολωτικό του χαρακτήρα, αλλά και στην αλαζονεία που συχνά αποπνέει η συμπεριφορά του. Το ίδιο είπαν και οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης, όταν έκπληκτοι και αυτοί είδαν στην πρώτη ψηφοφορία τον Μερτς να μην ξεπερνά το όριο των 316 ψήφων, που απαιτούνταν για την εκλογή του.
Ο 69χρονος καγκελάριος πλέον της Γερμανίας ήταν πάντα ένας πολιτικός που κατάφερνε να διχάζει, αν δεν το επεδίωκε κιόλας. Αυτό του το χαρακτηριστικό είναι που θα χρειαστεί να εγκαταλείψει τώρα, όχι μόνο γιατί το επιβάλει η θέση του, αλλά και γιατί αυτό ακριβώς είναι το μάθημα ζωής από το σημερινό πάθημα. Ποτέ άλλοτε μια κυβέρνηση δεν ξεκινούσε με τόσο κακούς οιωνούς.
Οι διαρροές εντός της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι απλώς το καθρέφτισμα των αμφιβολιών που υπάρχουν στην κοινωνία για το αν μπορεί να τα καταφέρει «με τον τρόπο του». Μόνο ο ένας στους τρεις Γερμανούς πιστεύει κάτι τέτοιο, ποσοστό που είναι τραγικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι αφορά μια κυβέρνηση που ήρθε με σημαία της την «αλλαγή», για να αντικαταστήσει μια άλλη που έφυγε ως αποτυχημένη.
Η ερώτηση των… δισεκατομμυρίων
Ουσιαστικά ο Μερτς καλείται να ανατρέψει τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι λογικό να αισθάνεται πληγωμένος από αυτό που δεν περίμενε να του συμβεί και να αναζητά τρόπους να πάρει την εκδίκησή του. Αλλά μια τέτοια αντιμετώπιση θα τον οδηγήσει απευθείας στην καταστροφή. Η επιλογή των στενών συνεργατών του να τον προστατεύσουν από παρορμητικές αντιδράσεις και η προσφυγή στο… φιλότιμο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης (Πράσινων και Die Linke) που επιστρατεύτηκε ως βοηθός έστω και σε διαδικαστικό επίπεδο για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο δείχνουν ποια θα πρέπει να είναι η συνταγή και ποια η απειλή.
Την ώρα που όλα έμοιαζαν να ανατρέπονται οι μόνοι που έδειχναν να το χαίρονται ήταν οι ακροδεξιοί της AfD. Η συνεργασία των υπολοίπων κομμάτων τους απομόνωσε, έδωσε μια γρήγορη θεσμικά κατοχυρωμένη λύση και επιβεβαίωσε ότι σε μια περίοδο ευρύτερης αστάθειας και ανασφάλειας η επιλογή θα πρέπει να είναι συναίνεση και όχι πόλωση.
Η συναίνεση αυτή θα πρέπει να ξεκινήσει από την ίδια την κυβέρνηση για να αγγίξει και την κοινωνία. Στο χέρι του Μερτς θα είναι να δώσει ένα τέρμα στην φιλολογία για την προέλευση των 18 διαρροών και να μην αφήσει τις αλληλοκατηγορίες μεταξύ των δυο εταίρων να δηλητηριάσουν από την πρώτη κιόλας στιγμή τη σχέση τους. Η πληγή δεν θα κλείσει συνεχίζοντας να την ξύνεις. Το σημερινό άσχημο ξύπνημα θα μπορούσε να αποδειχτεί ως ένα απροσδόκητο δώρο για έναν πολιτικό, που δείχνει συχνά ανίκανος να αντισταθεί στην υπεροψία. Αν το κατάλαβε, θα είναι καλό και για τη Γερμανία.