Πηγαίνοντας στη Βασιλεία για να καλύψω δημοσιογραφικά – για πρώτη φορά – τη Eurovision, το άγχος ήταν αναμενόμενο. Δεν ήξερα τι θα συναντήσω, ούτε πώς θα είναι να βρίσκεσαι μέσα στον «πυρήνα» ενός θεσμού που, από μακριά, μοιάζει γιορτινός, πολύχρωμος, χαοτικός.
Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως οι Ελβετοί επιβεβαίωσαν τη φήμη τους: άψογη οργάνωση, ευγένεια, επαγγελματισμός. Οι εθελοντές, παρ’ όλο το χάος των ημερών, ήταν πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν με χαμόγελο. Η Βασιλεία στάθηκε στο ύψος μιας διοργάνωσης ευρωπαϊκής κλίμακας και έθεσε τον πήχη ψηλά, κυρίως χάρη στην πρωτοβουλία Ecovision 2025, που ανέδειξε τη βιωσιμότητα σε βασικό άξονα της φετινής Eurovision – από την πράσινη ενέργεια μέχρι τη διαχείριση των απορριμμάτων.
Πολιτικό παρασκήνιο με έντονη δόση Glitter
Αλλά η Eurovision δεν είναι μόνο φώτα, σκηνικά και τραγούδια. Είναι ένας καθρέφτης της εποχής. Όποιος επιμένει πως «η πολιτική δεν έχει θέση στον διαγωνισμό» μάλλον δεν έχει δει ποτέ από κοντά τι σημαίνει Eurovision. Οι εικόνες μιλούσαν από μόνες τους: παλαιστινιακές σημαίες σχεδόν παντού – μέσα κι έξω από την αρένα – όσο κι αν αυτές οι στιγμές δεν μεταδόθηκαν ποτέ τηλεοπτικά. Αποδοκιμασίες κατά της ισραηλινής αποστολής υπήρχαν, όχι μόνο στην αρένα, αλλά ακόμα και στο Media Center, κατά τη διάρκεια του ημιτελικού της Πέμπτης.
Και μέσα σε όλα αυτά, υπήρξαν όμως στιγμές που ένιωθες πραγματικά τι σημαίνει ευρωπαϊκό ιδεώδες. Το Σάββατο, στον τελικό, η ατμόσφαιρα ήταν μαγική. Δημοσιογράφοι από διαφορετικές χώρες, αγκαλιασμένοι, να τραγουδούν μαζί όλα τα τραγούδια – χωρίς σημαίες, χωρίς διακρίσεις, χωρίς «εσύ» και «εγώ». Μόνο ένα αίσθημα συλλογικότητας.
Η «Αστερομάτα» έκλεψε τις εντυπώσεις
Η νίκη της Αυστρίας ήταν δίκαιη, δυναμική, γεμάτη συμβολισμούς. Η «Αστερομάτα» της Κλαυδίας χάρισε στην Ελλάδα την 6η θέση και μια από τις πιο ουσιαστικές, συναισθηματικές εμφανίσεις των τελευταίων ετών. Απλή, λυρική, ατμοσφαιρική, μια ερμηνεία που δεν χρειαζόταν φανφάρες για να ξεχωρίσει. Φάνηκε έντονα πως το τραγούδι, το οποίο μιλάει για τον ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου «μίλησε» πραγματικά στις καρδιές όλων μας.
Η Eurovision του 2025 μού απέδειξε πως είναι κάτι παραπάνω από ένας διαγωνισμός τραγουδιού. Είναι ένας χώρος όπου μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις. Να τραγουδήσεις, να εκφραστείς, να ακουστείς. Και μέσα σε μια εποχή που η ελευθερία και η ισότητα αμφισβητούνται ξανά και ξανά, ίσως αυτή η δυνατότητα – το να είσαι απλώς ο εαυτός σου – να είναι το πιο ριζοσπαστικό μήνυμα απ’ όλα. Όλα αυτά θα είχαν φυσικά περισσότερη αξία εάν το «New Day Will Rise» που τραγουδήθηκε φέτος, ίσχυε για όλους.