Δημήτρης Ελευθεράκης (1978-2020)

Σιωπή και οδύνη. Η Ελληνική Σύνταξη της Deutsche Welle εκφράζει τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του κεκοιμημένου συναδέλφου και φίλου. Ο Δημήτρης Ελευθεράκης μας βοήθησε, όταν βρισκόταν με εκπαιδευτική άδεια στο Ντίσελντορφ, να δώσουμε νέο πνεύμα στην ιστοσελίδα μας. Αλλά το τιμιότερο ήταν η παρουσία του. Μας υποδείκνυε διακριτικά ότι ο όποιος επαγγελματισμός και η δημοσιογραφική τύρβη δεν επιτρέπεται να επιχωματώνουν τον σεβασμό προς τον άλλο. Τον αποχαιρετούμε μ’ αυτή την ανάμνηση και με την προσμονή να διαβάσουμε την ανέκδοτη ακόμα ποιητική συλλογή του «Άσπρα μήλα». 

Σπύρος Μοσκόβου

 

Θυμάμαι και θέλω να θυμάμαι τον Δημήτρη ως έναν άψογο χειριστή του λόγου, ως έναν ευαίσθητο άνθρωπο που μας υπενθύμιζε την αξία της ποίησης και της ευαισθησίας, ως έναν ταπεινό και μαζί υπερήφανο αγωνιστή της ζωής που κυνήγησε το όνειρό του με προσωπικό αγώνα, αλλά και με αγάπη γι αυτά που πρεσβεύει. Θα ήταν πιο ωραίο το συνάφι μας αν είχαμε περισσότερους Δημήτρηδες, αν δεν έφευγαν τόσο νωρίς.

Γιάννης Παπαδημητρίου

 

Ο Δημήτρης ήταν από τους ανθρώπους που αν και δεν γνώρισες καλά, σου έχουν αφήσει κάτι. Μέσα στην απέραντη θλίψη που προκαλεί ο θάνατος ενός τόσο νέου και δημιουργικού ανθρώπου, υπάρχει και ένας ευχάριστος συνειρμός κάθε που ακούς το όνομά του. Με το Δημήτρη συνεργαστήκαμε εδώ στη Βόννη αρκετό καιρό. Διακριτικός και χαμηλών τόνων. Ήταν πάντα πολύ ευχάριστο να συζητάς μαζί του. Για τη δουλειά, την πολιτική, τη ζωή στη Γερμανία, για τα πάντα. Θα τον θυμάμαι ως ένα σεμνό, καλόκαρδο άνθρωπο και εξαιρετικό φιλόλογο. Καλό ταξίδι, Δημήτρη,

Κώστας Συμεωνίδης

 

Μέσα «στην πολλή συνάφεια» της δημοσιογραφίας, «μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες» κάποιοι καταφέρνουν να αφήνουν το στίγμα τους χωρίς να εξευτελίζονται «στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία». Τον Δημήτρη τον γνώρισα λίγο. Ήταν ένας από αυτούς. Στα διαλείμματα για καφέ μιλούσαμε για βιβλία, αλλά πιο συχνά για την πολιτική ιστορία και τη μνήμη. Αυτήν είχε έρθει να μελετήσει στη Γερμανία. Είχαμε πει να τα πούμε κάποια στιγμή που θα κατέβαινα στην Αθήνα. Από αυτά τα «θα τα πούμε» που δεν λέγονται τελικά ποτέ. 

Δήμητρα Κυρανούδη

 

Γνώρισα τον Δημήτρη ως έναν άνθρωπο οξύνου, ευαίσθητο και αξιοπρεπή. Μιλήσαμε κάποιες φορές για θέματα πέρα από τα τετριμμένα της δουλειάς και η κουβέντα μαζί του ήταν μεγάλη χαρά. Όταν έφυγε από τη σύνταξη με αποχαιρέτησε χαρίζοντάς μου το βιβλίο του "Η δύσκολη τέχνη". Θα τον θυμάμαι ως έναν ευγενή, χαμηλών τόνων άνθρωπο, με κοφτερή ματιά.

Μαρία Ρηγούτσου

 

Ο Ελευθεράκης ήταν ένας άνθρωπος ευγενέστατος, φιλήσυχος, υπερβολικά χαμηλών τόνων. Μιλούσε ελάχιστα για τον εαυτό του. Έτσι συμβαίνει συχνά με εκείνους που έχουν να πουν κάτι. Έπρεπε να τον ρωτήσεις για την, τότε, νέα του ζωή στο Ντίσελντορφ και την οικογένειά του για να σου μιλήσει. Όχι επειδή δεν ήθελε, έτσι ήταν ο χαρακτήρας του. Οι περισσότεροι από μας δεν γνώριζαν ότι θεωρείται σημαντική ποιητική φωνή της γενιάς του. Θυμάμαι ότι άκουγε ωστόσο με προσοχή τους συνομιλητές του. Κι ας μιλούσαν για πράγματα καθημερινά, ίσως και αδιάφορα. Τώρα που έφυγε διάβασα το ποίημα «Ευχή». Μακάρι να είχα διαβάσει κι άλλα και να τα συζητούσαμε στο γραφείο.

Στέφανος Γεωργακόπουλος

 

Ήμουν η πρώτη που σε καλωσόρισε στη σύνταξη όταν πρωτόρθες. Μου μιλούσες για την οικογένειά σου και τις προσπάθειες προσαρμογής σας στη Γερμανία. Και η πρώτη που εκμυστηρεύτηκες ότι αποφασίσατε να επιστρέψετε στην Ελλάδα. Ευγενικός, σεμνός, ευαίσθητος, χαμηλών τόνων, πάντα χαμογελαστός, ξεχώριζες, ήσουν από άλλη στόφα ανθρώπου, που δύσκολα απαντάται στα δικά μας μετερίζια. 

Σε χαιρετώ με ένα στίχο σου, προφητικό.

"Όσοι έμειναν πίσω φαντάζονται το δικό τους σενάριο,

που έχει κύματα λύπης κι έναν μακρύ αποχαιρετισμό"

Ειρήνη Αναστασοπούλου