«1. Oι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα. 2. Mόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία» προβλέπει το άρθρο 11 του Συντάγματος. Μια μεγαλειώδης συγκέντρωση για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη γύρω από τους δρόμους της ελληνικής Βουλής διαλύθηκε με έναν αναίσχυντο και τρομακτικό τρόπο. Εκκωφαντικοί κρότοι που παρέπεμπαν σε πόλεμο φόβισαν τους φιλειρηνικούς πολίτες που αναζητούσαν τρόπο να διαφύγουν. Οικογένειες με μικρά παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι φάνηκαν να εγκλωβίζονται χωρίς να έχουν σαφείς οδηγίες από την αστυνομία προς τα πού να κατευθυνθούν. Η χρήση χημικών έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ο κόσμος έτρεχε για να σωθεί από έναν κίνδυνο που δεν γνώριζε. Γιατί όλα αυτά;
Μια κατά κύριο λόγο σιωπηλή συγκέντρωση, με ελάχιστα συνθήματα και κάποιες φορές χειροκροτήματα απειλούσε ποιον ακριβώς; Γιατί αυτή η υπερβολή; Ακόμα και εάν μια μικρή ομάδα απείλησε κάποιους αστυνομικούς γιατί τόσος τρομακτικός θόρυβος; Ο στόχος ήταν η μικρή ομάδα των ταραξιών ή το μεγάλο πλήθος; Ναι, όσοι βρεθήκαμε εκεί, είχαμε την αίσθηση πως δεν είχαμε οξυγόνο να αναπνεύσουμε. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η αστυνομία οφείλει να προστατεύει τον πολίτη και να εγγυάται το δημοκρατικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Να τον κάνει να νιώθει ασφαλής ώστε να έχει τη δυνατότητα να διαδηλώνει ελεύθερα και όχι να τρομοκρατείται, να φοβάται, να εγκλωβίζεται.
Οι πολίτες στην Αθήνα τήρησαν το Σύνταγμα και συνήλθαν ήσυχα και χωρίς όπλα. Χωρίς συνθήματα, χωρίς ακρότητες. Η σιωπή τους όμως ήταν εκκωφαντική. Τόσο εκκωφαντική που φαίνεται πως τρόμαξε αυτούς που είχαν την υποχρέωση να την προστατεύσουν. Έτσι όμως δεν έχει οξυγόνο η Δημοκρατία να αναπνεύσει.