Αλ. Σχινάς: Το ρίγος του Εγώ μπροστά στο αρραγές Άλλο

Επανεκδόθηκε τον περασμένο μήνα από τις εκδόσεις της ΕΣΤΙΑΣ το κορυφαίο έργο του συγγραφέα και δημοσιογράφου Αλέξανδρου Σχινά «Αναφορά περιπτώσεων», την ερχόμενη Τρίτη μάλιστα θα παρουσιαστεί στο αθηναϊκό βιβλιοπωλείο ΕΝΑΣΤΡΟΝ.  Ένας κομήτης θα λέγαμε στο στερέωμα της λογοτεχνίας τη δεκαετία του εξήντα που τώρα επανεμφανίζεται. Έργο ογκώδες, υποβλητικό, μοναδικό. Ρητά και άρρητα διατρέχεται από το βασανιστικό ερώτημα του νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα σ’ ένα ανοίκειο περιβάλλον, από το ρίγος του Εγώ μπροστά στο αρραγές Άλλο. Από το κεφάλαιο για την «εμπλοκή του Εγώ μέσα στο Άλλο» μια περίπτωση απατηλής μοναξιάς σε μια εγκαταλελειμμένη πόλη.

Το σκηνικό

Βάδιζα νύχτα σε μιάν άγνωστη πολιτεία.

Οι δρόμοι ήταν στενοί και περίπλοκοι, στρωμένοι με μικρές τετράγωνες πλάκες. Πολυόροφα μέγαρα πλαισίωναν την πορεία μου. Τα φανάρια του γκαζιού μόλις φώτιζαν τη βάσι των σιωπηλών τους προσόψεων, που χάνονταν ψηλά στο σκοτάδι. Ούτ’ ένα φωτισμένο παράθυρο.

Όλες οι πόρτες κλειστές.

Ήταν μιά ακατοίκητη πολιτεία.

Χτύπησα, πολλές φορές, σε βαριά μπρούντζινα ρόπτρα.

Καμιά αντήχησι δεν απαντούσε.

Χτύπησα πολλές φορές απελπισμένα, με τα δυό μου χέρια. Ο ήχος ακούγονταν κούφιος από μέσα. Απλώνονταν κι αναρουφιόνταν σ’ ένα άμορφο κενό.

Πίσω απ’ τις προσόψεις αυτές δεν υπήρχαν ούτε σκάλες, ούτε διάδρομοι, ούτε δωμάτια. Η πολιτεία αυτή ήταν ένα απέραντο σκηνικό.

Σκέφθηκα να τρέξω, να προσπαθήσω να βγω όσο μπορούσα πιό γρήγορα από κει μέσα. Μα μόλις έκανα το πρώτο πήδημα, ένιωσα το πόδι μου να βυθίζεται. Η πλάκα που είχα πατήσει έσπασε σαν τζάμι. Τα κομμάτια έπεσαν προς τα μέσα και χάθηκαν αθόρυβα. Στη θέσι της έμεινε μιά τετράγωνη οπή. Έκανα δυό βήματα πίσω, γονάτισα και έσκυψα από πάνω της.

Μιά καφτή αναθυμίασι τύλιξε το πρόσωπό μου.

Ένιωσα έναν απροσδιόριστο όγκο ν’ αναδεύεται από κάτω και να πλησιάζει.

Στο μισόφωτο των φαναριών, ξεχώρισα ένα πρόσωπο. Ένα ανθρώπινο πρόσωπο, που ήρθε και σφηνώθηκε στο πλαίσιο της οπής, μιά πιθαμή μπροστά από το δικό μου. Τ’ ανεστραμμένα μάτια του γυάλιζαν κατάλευκα. Τα σφιγμένα δόντια του σκεπάζονταν απ’ τους αφρούς μιάς άφωνης λύσσας.

Σηκώθηκα με τρόπο και απομακρύνθηκα στα νύχια.

Τώρα ξέρω. Δεν είμαι μόνος εδώ.

Το υπέδαφος αυτής της πολιτείας είναι γεμάτο από τέτοια πρόσωπα. Κάτω απ’ τις εύθραυστες πλάκες των ατέλειωτων αυτών δρόμων, ένα πλήθος από τέτοια πρόσωπα γνωρίζει την παρουσία μου. Και περιμένει.