SZ: Το Ισραήλ δεν γίνεται ασφαλέστερο έτσι

Διχασμένος είναι και σήμερα ο γερμανικός Τύπος, αναφορικά με το εάν το Ισραήλ επιτέθηκε δικαιολογημένα εναντίον του Ιράν.

«Τι θα έπρεπε να κάνουν οι Ισραηλινοί – απλώς να περιμένουν; […] Κι όμως, ναι», σχολιάζει η Süddeutsche Zeitung. «Το Ισραήλ δεν έπρεπε να επιτεθεί, αλλά να περιμένει τις εξελίξεις.

[…] Όταν δύο κράτη βρίσκονται σε αντιπαράθεση – πολιτικά, διπλωματικά ή διά αντιπροσώπων, όπως είναι π.χ. η Χεζμπολάχ και οι Χούθι – τότε αυτό που θα ρίξει την πρώτη άμεση βολή, θα περάσει δηλαδή από μία πολιτική διαμάχη σε μία άμεση και βίαιη, έχει άδικο. Αυτό προβλέπει η απαγόρευση της χρήσης βίας στο διεθνές δίκαιο, στο άρθρο 5 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Είναι καλή αυτή η πρόβλεψη; Ναι, είναι καλή».

Κατά τη SZ «εάν το Ισραήλ είχε ρίξει μια ματιά στο διεθνές δίκαιο, θα είχε αποφύγει σοβαρά, ιστορικά λάθη, τα οποία υπονομεύουν και τη δική του ασφάλεια. Είτε πρόκειται για την ατέρμονη κατοχή της Δυτικής Όχθης κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου είτε για τον πόλεμο στη Γάζα πάλι κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου είτε τώρα για την κλιμάκωση με το Ιράν: το Ισραήλ δεν γίνεται έτσι μακροπρόθεσμα πιο ασφαλές».

Η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt επισημαίνει αντιθέτως πως «το Ισραήλ αξιοποιεί ένα συμφέρον χρονικό παράθυρο: οι σύμμαχοι του Ιράν στην περιοχή, όπως η Χεζμπολάχ ή η Χαμάς, έχουν αποδυναμωθεί στρατιωτικά. Παράλληλα με τις εναέριες επιθέσεις οι Ισραηλινοί διεξάγουν και μυστικές επιχειρήσεις επί τόπου, προκειμένου να περιορίσουν τις δυνατότητες του Ιράν για αντίποινα. Το ότι ο πόλεμος δεν μπορεί να οδηγήσει σε οριστικό τέλος του πυρηνικού εξοπλισμού της χώρας είναι σαφές στο Ισραήλ. Ωστόσο, είναι ήδη καθησυχαστικό το να επιστρέψει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν πολλά χρόνια πίσω.

Ο κίνδυνος μίας στρατιωτικής κλιμάκωσης είναι μεγάλος. Ένα πυρηνικά εξοπλισμένο Ιράν όμως θα ήταν για πολλούς Ισραηλινούς ένας πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος – μία υπαρξιακή απειλή».

RND: Στρατηγική με μεγάλο ρίσκο

Κατά το Γερμανικό Δημοσιογραφικό Δίκτυο (RND) «η στρατηγική που ακολουθεί ο Νετανιάχου, ανοίγοντας ένα ακόμα μέτωπο, ενέχει μεγάλο ρίσκο. […] Με αυτόν τον τρόπο ο Ισραηλινός πρωθυπουργός θέτει σε τεράστιο κίνδυνο τον ίδιο τον λαό του – διότι η ισραηλινή αεράμυνα είναι βέβαια καλή, όμως είναι αμφίβολο το εάν θα καταφέρει να αναχαιτίσει όλες τις αντεπιθέσεις του Ιράν».

Πάντως «το κίνητρο του Ισραηλινού πρωθυπουργού είναι κατανοητό, μιας και το ιρανικό καθεστώς μοιάζει ουσιαστικά ταγμένο να αφανίσει το Ισραήλ. […] Δεν προκαλεί επομένως έκπληξη το γεγονός ότι το Ισραήλ νιώθει πως απειλείται. Και δεδομένης της αποδυνάμωσης των συμμάχων του Ιράν, φαίνεται να υπάρχει μία ευνοϊκή συγκυρία από στρατιωτικής σκοπιάς».

Σε κάθε περίπτωση ωστόσο «ένας εκτεταμένος πόλεμος μεταξύ Ιράν και Ισραήλ δεν είναι προς το συμφέρον κανενός. […] Τώρα πρέπει να αισθανθούν όλοι, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και της ΕΕ, πρωτίστως δε των ΗΠΑ, πως όσα συμβαίνουν στην περιοχή τους αφορούν». Ειδικά ο Τραμπ, ο οποίος έχει παίξει ρόλο στις εξελίξεις των τελευταίων ετών και την ανάπτυξη του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, «αντί να κουνάει απειλητικά το δάχτυλο προς το Ιράν, θα πρέπει να συνεισφέρει πολύ περισσότερο στη βελτίωση της κατάστασης – ιδίως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».

Θέλουν οι Ιρανοί να τους σώσει ο Νετανιάχου;

Η Süddeutsche Zeitung γράφει ακόμα για το κατά πόσο το σχέδιο Νετανιάχου, που διαφαίνεται να αποσκοπεί σε ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος, έχει απήχηση στους πολίτες του Ιράν.

«Ο Νετανιάχου τους προσφέρει βοήθεια στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενα κοινού αγώνα. […] Όμως οι Ιρανοί είναι μάλλον απίθανο να δεχθούν ως σωτήρα τους έναν άνθρωπο που μισούν. Πιθανότατα δεν θα επιτρέψουν στον εαυτό τους να δεχθούν κάποιον που βομβαρδίζει και οδηγεί σε λιμοκτονία τους Παλαιστινίους στη Γάζα, δηλαδή κάποιον που οι περισσότεροι εξ αυτών θεωρούν ως έναν εγκληματία πολέμου και υπεύθυνο για γενοκτονία. Και αυτός ο άνθρωπος επιτίθεται τώρα στη χώρα τους κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και βάζει φωτιά στις εγκαταστάσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Ακόμα και αν πολλοί Ιρανοί θέλουν αλλαγή καθεστώτος εδώ και δεκαετίες και δεν λυπούνται για τους νεκρούς στρατιωτικούς των Φρουρών της Επανάστασης, για τους περισσότερους η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Όχι, δεν θέλουμε αλλαγή καθεστώτος με αυτόν τον τρόπο».