35 χρόνια από το Σεβέζο

Μέσα σε λίγες ώρες δημιουργήθηκε ένα τοξικό νέφος διοξίνης πάνω από την περιοχή. Πέντε ημέρες μετά άρχισε ο μαζικός θάνατος ζώων, κυρίως πουλιών και μικρών ζώων, ενώ πολλά βρέφη, παιδιά και ενήλικες χλόασμα, βλάβες στο αναπνευστικό, δερματίτιδες κλπ.

Σήμερα το σημείο όπου ήταν οι εγκαταστάσεις της χημικής βιομηχανίας ICMESA έχει μετατραπεί σε χώρο αναψυχής με δέντρα, πράσινο, παγκάκια και αθλητικές εγκαταστάσεις.

Ο Μαξ Φράτερ, κοινωνιολόγος και ακτιβιστής για την προστασία του περιβάλλοντος, θυμάται έντονα τη μυρωδιά και τις σειρήνες, ήταν τότε έξι χρονών: «Κλείναμε το στόμα και τη μύτη με χαρτοπετσέτες και τρέχαμε να προστατευτούμε στα σπίτια μας. Ήταν όμως καλοκαίρι και όλα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά. Η μυρωδιά ήταν αφόρητη και μέσα στα σπίτια επί ώρες».

Η Στεφανία Σένο, θυμάται τα περίεργα σπυριά που απέκτησαν μια εβδομάδα μετά το τοξικό νέφος αυτή και η αδελφή της: «Ευτυχώς ήταν ελαφράς μορφής, μόνο σημάδια έχουμε. Αλλά πέθαιναν και ζώα. Ήταν ξεκάθαρο πως κάποια καταστροφή έγινε στην περιοχή.»

Ο Μάριο Μοκαρέλι, τοξικολόγος, θυμάται: «Όταν άρχισαν να πεθαίνουν μαζικά τα κουνέλια, σκεφθήκαμε ότι θα έρθει γρήγορα και η σειρά μας. Η διοξίνη έχει δραστικές επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου. Είναι καρκινογόνος ουσία. Το διαπιστώσαμε αμέσως μετά: στο Σεβέζο αυξήθηκαν οι καρκινοπάθειες κάθε είδους. Οι περιπτώσεις καρκίνου δεν ήταν διπλάσιες, αλλά πάντως πάνω από τον μέσο όρο.»

Από τις 10 Ιουλίου του 1976 το Σεβέζο έγινε συνώνυμο της περιβαλλοντικής καταστροφής: 37.000 άνθρωποι δέχθηκαν τις βλαβερές επιπτώσεις της διοξίνης.

4% των κατοικίδιων ζώων βρήκαν το θάνατο, 80.000 αποτεφρώθηκαν για να μην διοχετευθεί το κρέας τους στην διατροφική αλυσίδα. Εμφανίστηκαν 200 περιπτώσεις άτυπης δερματοπάθειας (χλόασμα), κατεδαφίστηκαν 40 κατοικίες και 100 εκτάρια γης έγιναν ξαφνικά επικίνδυνα για ανθρώπους, ζώα και καλλιέργειες.

Ο όμιλος Hoffmann – La Roche στον οποίο ανήκε η χημική βιομηχανία του Σεβέζο έδωσε «κάποιες» αποζημιώσεις. Και ο δήμος του Σεβέζο διαρρύθμισε την τοξικά επιβεβαρυμένη περιοχή σε δροσερούς κήπους που δεν θυμίζουν, ούτε θέλουν να θυμίζουν ότι κάποτε εδώ έγινε η πρώτη μεγάλη οικολογική καταστροφή του πλανήτη μας.

Kirstin Hausen / Greenpeace / Βιβή Παπαναγιώτου