Kako je Ružno pače postalo legenda

Veliki pisac je za sobom ostavio opus koji je uveliko prevazišao granice jezika, kulture i vremena.

Njegove bajke, prevedene na više od 150 jezika, i dalje se čitaju, prepričavaju i prevode te adaptiraju za mnoge medije – od slikovnica, preko baleta, do animiranih filmova.

Rođen 2. aprila 1805. u danskom gradu Odenseu, Hans Kristijan Andersen je poticao iz skromne porodice – njegov otac bio je obućar, a majka pralja.

U djetinjstvu je često bio prepušten sam sebi. Pvučen i sanjalački nastrojen, rano je razvio strast prema pozorištu i pričanju priča.

Kao tinejdžer odlazi u Kopenhagen sa ambicijom da postane pjevač ili glumac. Bio je siromašan, često odbijan, ali je uporno pokušavao da nađe svoje mjesto u umjetničkom svijetu.

Zahvaljujući zaštiti i stipendijama koje je dobio od nekoliko imućnih Danaca koji su prepoznali njegov talenat, Andersen je nastavio školovanje i počeo da piše – najprije poeziju, putopise i romane.

Međutim, tek bajke, koje je počeo da objavljuje od 1835. godine, donijele su mu međunarodnu slavu.

Tužan kraj – i jaka pouka

Za razliku od njemačkih bajki braće Grimkoje su bile više ukorenjene u folkloru, Andersenove bajke bile su originalne, često inspirisane njegovim unutrašnjim svijetom.

„Mala sirena", „Snježna kraljica“, „Djevojčica sa šibicama“, „Ružno pače“, „Carevo novo odjelo“, „Olovni vojnik“ i mnoge druge ne govore samo o čudima i čarolijama, već o ljudskoj patnji, usamljenosti, nadi, ljubavi i dostojanstvu.

U njegovim bajkama predmeti imaju osjećanja, životinje razmišljaju, a djeca se suočavaju sa duboko egzistencijalnim pitanjima. Često imaju tužan kraj.

Andersen nije pisao da bi zabavio djecu, već da bi izrazio ono što se često ne govori: da svijet nije uvek pravedan, ali da ljepota može opstati i u bolu.

Mnogi savremeni autori i psiholozi u njegovim bajkama prepoznaju autobiografske elemente. Likovi koji su odbačeni, neshvaćeni, nježni u svijetu koji ne prašta, često podsjećaju na samog Andersena, koji se cijelog života borio s osjećajem izolacije, zbog svog socijalnog porijekla i zbog ličnih nesigurnosti.

Djelo koje prevazilazi bajku

Andersen nije pisao isključivo bajke. Bio je i pjesnik, dramski pisac i putopisac, a njegova knjiga putopisa „U Španiju“ je svjedočanstvo njegove oštroumnosti i znatiželje.

Ipak, svijet ga najviše pamti kao pisca bajki. Njegove priče su već u 19. vijeku osvojile čitaoce u Engleskoj, Francuskoj i Njemačkoj, a do kraja života Andersen je bio poštovan širom Evrope, priman u kraljevskim dvorovima i na skupovima intelektualne elite.

Za sobom je ostavio više od 150 bajki, od kojih su mnoge postale klasična djela svjetske književnosti.

Nasljeđe koje traje

U Danskoj, Andersen je nacionalna ikona. Njegov rodni grad Odense ima muzej posvećen njegovom životu i radu, dok je za Međunarodni dan dječje knjige, koji se obilježava svake godine 2. aprila, proglašen dan njegovog rođenja.

Njegove bajke su inspirisale brojne ekranizacije – od Diznijevih adaptacija do evropskih filmova i pozorišnih predstava. “Mala sirena”, na primjer, i dalje stoji kao simbol danske prestonice, u vidu čuvene statue na obali Kopenhagena.

Ali prava vrijednost njegovog djela leži u tome što nema generacije koja nije plakala ili sanjala uz njegove priče. Andersen je stvorio jezik emocije koji razumiju svi – bez obzira na uzrast, naciju, obrazovanje ili vrijeme u kojem žive.

Vijek i po godina kasnije

Danas, 150 godina nakon njegove smrti, priče ostaju vodiči kroz složene puteve djetinjstva, ali i podsjetnici odraslima da u sebi njeguju sposobnost za čuđenje, saosjećanje i maštanje.

U vremenu koje sve češće favorizuje brzinu, površnost i ironiju, Andersen nas podsjeća da su osjećanja ozbiljna stvar, i da je empatija jedna od najvećih vrlina.